Eenzaamheid als een geschenk ontvangen
Gisteravond overviel mij een gevoel van eenzaamheid. Alsof er een schaduwdoek over mij heen viel. Somber, loom, tot niks meer in staat plofte ik op de bank. Oja ik moet natuurlijk wel iets eten. Ik liep naar de keuken en ik realiseerde dat ik erin viel of zo. Dat gevoel overviel mij niet alleen ik liet mij er bijna mee vollopen. Ik heb gekookt en ben gaan eten.
Invoelen
Ik had deze avond met een vriendin afgesproken, maar dat ging niet door. Ik voelde of dit mijn eenzame gevoel was en nee ik vond het niet erg dat het niet door ging. Ik heb een drukke week gehad en even niet meer 'aan' hoeven te staan voelde wel als oké. Mijn eenzame gevoel bleef. Ik wilde afleiding gaan zoeken. Misschien kan ik ergens gaan dansen, want dansen is een ontlading en misschien helpt dat. Ik ben gaan zoeken, maar deze avond was er in de buurt geen dansavond.
Alleen is compleet
Wat mij opviel bij het zoeken naar een avondje uit is dat de standaard is dat je met iemand samen uitgaat. Alle leuke tips zijn voor twee personen. Ik ben alleen en wil alleen een avondje uit gaan. Als ik daar op ga zoeken dan word ik overstelpt door datingsites en uitjes voor singles met de insteek om een partner te vinden. Het lijkt wel of je alleen met twee personen compleet bent. Ik voel mij alleen compleet genoeg. Ik wilde niet praten of aandacht geven of krijgen van een ander. Alleen ik dus.
Bericht van Hans Stolp
Terwijl ik maar even door Facebook scrolde zag ik dit bericht.
Die periodes in je leven waarin je je heel eenzaam voelt?
Je staat er - zo ervaar je dat zo vaak, helemaal alleen voor en er is niemand die echt begrijpt waar je doorheen gaat. Maar op de een of andere manier kom je er toch altijd weer doorheen.
Je vraagt je af: waar komen die gevoelens van eenzaamheid en van niet begrepen worden toch vandaan? Komt het omdat je anders bent en anders denkt? Komt het door een gebrek aan eigenwaarde?
Of komt het omdat je je altijd zo bewust bent van jezelf? Of voelde je je al zo eenzaam in een vorig leven en nam je die gevoelens mee vanuit de geestelijke wereld naar de aarde?
Je weet: de mens moet zich in deze tijd een nieuw vermogen eigen maken: om zich niet alleen bewust te worden van zijn eigen binnenwereld, maar ook van wie de ander nu eigenlijk vanbinnen is.
We moeten leren kijken tot voorbij de buitenkant, bij onszelf en de ander.
Kan het zijn dat die ontwikkeling ons zo eenzaam maakt?
Als je de moed hebt niet weg te vluchten voor de eenzaamheid, iets dat we op gezette tijden allemaal wel eens doen, maar als je er moedig doorheen gaat, ja, dan kan het gebeuren dat er in de diepste verlorenheid iets voelbaar wordt, iets wat onvoorstelbaar en ondenkbaar is: een andere, hogere wereld begint in het donker op te lichten, je voelt een ongekende nabijheid, je voelt je verwarmd.
Wanneer dat geluk je overkomt, ja, dan begin je langzaam te ontdekken, dat eenzaamheid niet alleen maar verlorenheid betekent, maar je ook iets schenken kan: een geborgenheid die niet vanaf de aarde komt, maar die je geschonken wordt vanuit een hogere wereld. Je begint te voelen dat je er niet alleen voor staat, maar dat je vanuit die andere, hogere wereld omhuld wordt met een mantel van liefde. Dat te ervaren is het hoogste geluk dat een mens op aarde ervaren kan. Alleen zo, langs deze weg, kan eenzaamheid tot geschenk worden.
Verbinding
Onlangs was ik uitgenodigd bij een groep mensen waar ik gelijk verbinding mee voelde. Bijna iedereen was gekomen met zijn of haar partner. Toch voelde ik me helemaal niet eenzaam. Ik voelde veel en was in de meditatie die daar mocht zijn verbonden met een hogere wereld. Gelukzalig gevoel was dat.
Eenzaamheid als transformatie zien
Mijn eenzaamheid mag er zijn en ik ga er niet meer voor vluchten. Dank je wel hogere wereld en dank je wel Hans Stolp voor het inzicht.